Kozani Square (Η πλατεία μας)
Στην Κοζάνη δεν υπήρξε πιο βασανιστική περίοδος για όλους μας από την περίοδο της κατασκευής της κεντρικής μας πλατείας. Για δύο περίπου χρόνια το μοναδικό ξέφωτο της πόλης χάθηκε. Η τελευταία χαραμάδα φωτός της αντιπαροχής έκλεισε. Τα πεζοδρόμια, οι τοίχοι, οι περιφράξεις μας πλάκωσαν. Τα παιδιά με τα ποδήλατα και τις μπάλες χάθηκαν. Οι άνθρωποι μπερδεύτηκαν και περιφέρονταν στον χώρο παράξενα. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά μόνο εμπρός, ανάμεσα σε λαμαρίνες, σήματα και πρόσκαιρες κατασκευές. Το πρόσωπο της πόλης πρώτη φορά ασχήμαινε με τα κλειστά μαγαζιά από την οικονομική κρίση. Την δεύτερη, τώρα, που έχασε την πλατεία της. Οι περαστικοί κρυφοκοιτάζουν, ανυπομονούν να ξαναρθεί το φως. Η αγωνία μέσα στην κρίση μεγαλώνει. Με τον ερχομό της Άνοιξης η πλατεία ολοκληρώνεται και παραδίδεται καλύτερη. Το φως και τα παιδιά επέστρεψαν. Οι άνθρωποι όμως δεν άλλαξαν. Μείνανε το ίδιο σκυθρωποί και χαμένοι. Τελικά η πορεία της χώρας ποτίζει τα πάντα και σημαδεύει τους ανθρώπους της βαθιά.
Στην Κοζάνη δεν υπήρξε πιο βασανιστική περίοδος για όλους μας από την περίοδο της κατασκευής της κεντρικής μας πλατείας. Για δύο περίπου χρόνια το μοναδικό ξέφωτο της πόλης χάθηκε. Η τελευταία χαραμάδα φωτός της αντιπαροχής έκλεισε. Τα πεζοδρόμια, οι τοίχοι, οι περιφράξεις μας πλάκωσαν. Τα παιδιά με τα ποδήλατα και τις μπάλες χάθηκαν. Οι άνθρωποι μπερδεύτηκαν και περιφέρονταν στον χώρο παράξενα. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά μόνο εμπρός, ανάμεσα σε λαμαρίνες, σήματα και πρόσκαιρες κατασκευές. Το πρόσωπο της πόλης πρώτη φορά ασχήμαινε με τα κλειστά μαγαζιά από την οικονομική κρίση. Την δεύτερη, τώρα, που έχασε την πλατεία της. Οι περαστικοί κρυφοκοιτάζουν, ανυπομονούν να ξαναρθεί το φως. Η αγωνία μέσα στην κρίση μεγαλώνει. Με τον ερχομό της Άνοιξης η πλατεία ολοκληρώνεται και παραδίδεται καλύτερη. Το φως και τα παιδιά επέστρεψαν. Οι άνθρωποι όμως δεν άλλαξαν. Μείνανε το ίδιο σκυθρωποί και χαμένοι. Τελικά η πορεία της χώρας ποτίζει τα πάντα και σημαδεύει τους ανθρώπους της βαθιά.
