Kozani Square (Η πλατεία μας)
Στην Κοζάνη δεν υπήρξε πιο βασανιστική περίοδος για όλους μας από την περίοδο της κατασκευής της κεντρικής μας πλατείας. Για δύο περίπου χρόνια το μοναδικό ξέφωτο της πόλης χάθηκε. Η τελευταία χαραμάδα φωτός της αντιπαροχής έκλεισε. Τα πεζοδρόμια, οι τοίχοι, οι περιφράξεις μας πλάκωσαν. Τα παιδιά με τα ποδήλατα και τις μπάλες χάθηκαν. Οι άνθρωποι μπερδεύτηκαν και περιφέρονταν στον χώρο παράξενα. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά μόνο εμπρός, ανάμεσα σε λαμαρίνες, σήματα και πρόσκαιρες κατασκευές. Το πρόσωπο της πόλης πρώτη φορά ασχήμαινε με τα κλειστά μαγαζιά από την οικονομική κρίση. Την δεύτερη, τώρα, που έχασε την πλατεία της. Οι περαστικοί κρυφοκοιτάζουν, ανυπομονούν να ξαναρθεί το φως. Η αγωνία μέσα στην κρίση μεγαλώνει. Με τον ερχομό της Άνοιξης η πλατεία ολοκληρώνεται και παραδίδεται καλύτερη. Το φως και τα παιδιά επέστρεψαν. Οι άνθρωποι όμως δεν άλλαξαν. Μείνανε το ίδιο σκυθρωποί και χαμένοι. Τελικά η πορεία της χώρας ποτίζει τα πάντα και σημαδεύει τους ανθρώπους της βαθιά.
Kozani has never been a more torturous period for all of us since the construction of our central square. For almost two years the city's only glade was lost. The last glimmer of light of closing was closed. The sidewalks, the walls, our fences were blocked. Kids with bicycles and balls were lost. People were confused and strangely wandering around. Neither right nor left only front, between sheets, signs and temporary constructions. The face of the city for the first time bothered with closed shops in the financial crisis. The second one, now, that has lost its square. Passersby peek in, eager for the light to come back. The anxiety in the crisis is growing. With the coming of Spring the square is completed and better delivered. The light and the children returned. But people haven't changed. They were the same losers and losers. Ultimately, the country's course is watering everything and marking its people deep.
Στην Κοζάνη δεν υπήρξε πιο βασανιστική περίοδος για όλους μας από την περίοδο της κατασκευής της κεντρικής μας πλατείας. Για δύο περίπου χρόνια το μοναδικό ξέφωτο της πόλης χάθηκε. Η τελευταία χαραμάδα φωτός της αντιπαροχής έκλεισε. Τα πεζοδρόμια, οι τοίχοι, οι περιφράξεις μας πλάκωσαν. Τα παιδιά με τα ποδήλατα και τις μπάλες χάθηκαν. Οι άνθρωποι μπερδεύτηκαν και περιφέρονταν στον χώρο παράξενα. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά μόνο εμπρός, ανάμεσα σε λαμαρίνες, σήματα και πρόσκαιρες κατασκευές. Το πρόσωπο της πόλης πρώτη φορά ασχήμαινε με τα κλειστά μαγαζιά από την οικονομική κρίση. Την δεύτερη, τώρα, που έχασε την πλατεία της. Οι περαστικοί κρυφοκοιτάζουν, ανυπομονούν να ξαναρθεί το φως. Η αγωνία μέσα στην κρίση μεγαλώνει. Με τον ερχομό της Άνοιξης η πλατεία ολοκληρώνεται και παραδίδεται καλύτερη. Το φως και τα παιδιά επέστρεψαν. Οι άνθρωποι όμως δεν άλλαξαν. Μείνανε το ίδιο σκυθρωποί και χαμένοι. Τελικά η πορεία της χώρας ποτίζει τα πάντα και σημαδεύει τους ανθρώπους της βαθιά.
Kozani has never been a more torturous period for all of us since the construction of our central square. For almost two years the city's only glade was lost. The last glimmer of light of closing was closed. The sidewalks, the walls, our fences were blocked. Kids with bicycles and balls were lost. People were confused and strangely wandering around. Neither right nor left only front, between sheets, signs and temporary constructions. The face of the city for the first time bothered with closed shops in the financial crisis. The second one, now, that has lost its square. Passersby peek in, eager for the light to come back. The anxiety in the crisis is growing. With the coming of Spring the square is completed and better delivered. The light and the children returned. But people haven't changed. They were the same losers and losers. Ultimately, the country's course is watering everything and marking its people deep.
