Turlida

Photography opened doors for me; not only to images, but also to places that invited me to truly get to know them. One of them was Tourlida, there in the embrace of the lagoon of Messolonghi — a place of silence, light and waiting. A subject that, at first glance, seems easy. Attractive. However, behind the beauty lurks danger: the trap of the tourist gaze, the one that does not see, but only decorates. And so I was faced with a question: should I approach the subject, stay, listen to it — risking getting lost in the chatter of images? Or should I take only a few, careful shots and leave, safe and untouched? I chose to stay. Not because it was daring or difficult — but because I wanted to see what remains when the first impression is gone. I knew that time would separate, silently and relentlessly, what was worth saving. The rest of the images, as always, would be lost along the way. The other would have been easier. But it wasn't for me.

Τουρλίδα

Η φωτογραφία μού άνοιξε δρόμους· όχι μόνο σε εικόνες, αλλά και σε τόπους που με κάλεσαν να τους γνωρίσω αληθινά. Ένας απ’ αυτούς ήταν η Τουρλίδα, εκεί στην αγκαλιά της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου — τόπος σιωπής, φωτός και αναμονής.
Ένα θέμα που, με την πρώτη ματιά, μοιάζει εύκολο. Ελκυστικό. Όμως, πίσω από την ομορφιά παραμονεύει ο κίνδυνος: η παγίδα της τουριστικής ματιάς, εκείνης που δεν βλέπει, παρά μόνο στολίζει.
Κι έτσι ήρθα αντιμέτωπος με ένα ερώτημα: να πλησιάσω το θέμα, να μείνω, να το αφουγκραστώ — ρισκάροντας να χαθώ μέσα στη φλυαρία των εικόνων; Ή να πάρω μονάχα λίγες, προσεκτικές λήψεις και να αποχωρήσω, ασφαλής και ανέγγιχτος;
Διάλεξα να μείνω. Όχι γιατί ήταν τολμηρό ή δύσκολο — αλλά γιατί ήθελα να δω τι απομένει όταν φύγει η πρώτη εντύπωση. Ήξερα πως ο χρόνος θα ξεχωρίσει, αθόρυβα και αδυσώπητα, ό,τι άξιζε να σωθεί. Οι υπόλοιπες εικόνες, όπως πάντα, θα χαθούν στο δρόμο.
Το άλλο θα ήταν πιο εύκολο. Αλλά δεν ήταν για μένα.