Bubari

Photography could never realistically describe such a custom. The only real feeling is to experience it. The photographer does not have time to photograph the action as a whole anyway, so he enters a permanent state of selection based on "what is important" for him and for the viewers, who could possibly not notice it in the "all". This is the job of the photographer, to isolate and present different versions of the subject, which transform and transcend it. His most important tool in this process of guiding the viewer is "his frame". These frames are a part of the reality of the subject and refer to a "personal truth", the truth of the photographer. Nevertheless, in such an issue, such as the Bumbaroi, which is developing in the streets of Eptachori, there is the danger of approaching it in terms of photojournalism. In this case, the photographer is left with a simple description without the quality of transcending the subject. The photography of the events is characterized by a continuous flow of moments without leaving much room for the photographer for many interventions. Personally, I focused on the Bumbaros in a way that avoids the presence of the rest of the citizens, because I am interested in creating in the viewer the feeling that he enters the action, becoming a part of it. Also, the photographs project moments in an attempt to render the custom as a theatrical scene with a script, roles, flow and significant pauses.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       Vrettakos Alexandros
Μπούμπαροι

Ποτέ δεν θα μπορούσε η φωτογραφία να περιγράψει ρεαλιστικά ένα τέτοιο έθιμο. Η μόνη πραγματική αίσθηση είναι το να το ζήσει κανείς. Ο φωτογράφος ούτως ή άλλως δεν προλαβαίνει να φωτογραφίσει το δρώμενο στο σύνολό του, κατά συνέπεια μπαίνει σε μια μόνιμη κατάσταση επιλογής με γνώμονα “τι είναι σημαντικό” γι’ αυτόν και για τους θεατές, που δεν θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να το παρατηρήσουν μέσα στο “όλον”. Αυτή είναι η δουλειά του φωτογράφου, να απομονώνει και να παρουσιάζει διαφορετικές εκδοχές του θέματος, που το μεταμορφώνουν και το υπερβαίνουν. Το πιο σημαντικό του εργαλείο σε αυτή τη διαδικασία καθοδήγησης του θεατή είναι “το κάδρο του”. Τα κάδρα αυτά είναι ένα μέρος της πραγματικότητας του θέματος και αναφέρονται σε μια “προσωπική αλήθεια”, την αλήθεια του φωτογράφου. Παρόλα αυτά σε ένα τέτοιο θέμα, όπως είναι οι Μπούμπαροι, που εξελίσσεται στους δρόμους του Επταχωρίου, ελλοχεύει ο κίνδυνος να το προσεγγίσει κανείς με όρους δημοσιογραφικής φωτογραφίας. Σε αυτή την περίπτωση, ο φωτογράφος μένει σε μια απλή περιγραφή χωρίς την ιδιότητα της υπέρβασης του θέματος. Η φωτογράφιση των δρώμενων χαρακτηρίζεται από μια συνεχόμενη ροή στιγμών μην αφήνοντας πολλά περιθώρια στον φωτογράφο για πολλές επεμβάσεις. Προσωπικά επικεντρώθηκα στους Μπούμπαρους με έναν τρόπο που αποφεύγει την παρουσία των υπόλοιπων πολιτών, γιατί με ενδιαφέρει να δημιουργείται στον θεατή η αίσθηση ότι εισχωρεί στο δρώμενο αποτελώντας κι αυτός μέρος του. Επίσης, οι φωτογραφίες προβάλλουν στιγμές σε μια προσπάθεια να αποδώσουν το έθιμο σαν μια θεατρική σκηνή με σενάριο, ρόλους, ροή και σημαντικές παύσεις.
                                                                                       
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Βρεττάκος Αλέξανδρος