The Black Spring of Alexia

Lignite mines slowly engulfed the village that was eventually relocated and the dogs were left to guard the empty houses. The place ended up a landfill of homeless souls. When I went to photograph in Black Spring, I met a girl who fed dogs, many dogs. I was impressed by the affection and tenderness with which he treated them. He shared the same in everything. He had a constant concern for the little ones and the sick.
Then I met Alexia and the open wound of Black Spring. Alexia visits the village every day to feed, transport the sick dogs to the doctor, take care of their accommodation, give them their medicines and separate them with her caresses when they fight. Black Spring does not just have some dogs. It has seven large herds in seven different neighborhoods. To survive they need 20 kilos of food and 50 liters of water daily. In the last three months, PPC demolished one after another almost all the houses in the village. Alexia had to move the dogs to other houses every now and then, creating new nests. Eventually, seven of them survived as well as the herds of dogs.
There is no longer a village, there are no roads and when it rains everything sinks in the mud. She says she can not leave the dogs to their fate. I do not know how long it will last. Alexia's story does not end for me here. I will continue to watch, to support, to teach.


Η Μαύρη Πηγή της Αλεξίας
 
Τα ορυχεία του λιγνίτη σιγά – σιγά κατάπιαν το χωριό που τελικά μεταφέρθηκε και τα σκυλιά εγκαταλείφθηκαν να φυλάνε τα άδεια σπίτια.  Ο τόπος κατέληξε μια χωματερή αδέσποτων ψυχών. Όταν πήγα να φωτογραφίσω στην Μαυροπηγή, συνάντησα μια κοπέλα που τάιζε σκυλιά, πολλά σκυλιά.  Μου έκανε εντύπωση η στοργή και η τρυφερότητα με την οποία τα φερόταν. Μοιραζόταν το ίδιο σε όλα. Είχε μια μόνιμη ανησυχία για τα μικρά και τα άρρωστα. Τότε γνωρίστηκα με την Αλεξία και την ανοιχτή πληγή της Μαυροπηγής.
Η Αλεξία καθημερινά επισκέπτεται το χωριό για να ταΐσει, να μεταφέρει τα άρρωστα σκυλιά στον γιατρό, να φροντίσει για τα καταλύματά τους, να τους δώσει τα φάρμακά τους και να τα χωρίσει με τα χάδια της, όταν μαλώνουν. Η Μαυροπηγή δεν έχει απλά κάποια σκυλιά. Έχει επτά πολυπληθείς αγέλες σε επτά διαφορετικές γειτονιές. Για να επιβιώσουν απαιτείται 20 κιλά τροφή και 50 λίτρα νερό καθημερινά. Τους τελευταίους τρεις μήνες η ΔΕΗ γκρέμισε το ένα μετά το άλλο σχεδόν όλα τα σπίτια του χωριού. Η Αλεξία έπρεπε να μεταφέρει τα σκυλιά κάθε τόσο σε άλλα σπίτια δημιουργώντας καινούργιες φωλιές. Τελικά, επέζησαν επτά από αυτά  όσα και οι αγέλες των σκυλιών. Δεν υπάρχει πλέον χωριό, δεν υπάρχουν δρόμοι και όταν βρέχει τα πάντα βουλιάζουν στη λάσπη. Η ίδια λέει ότι δεν μπορεί να εγκαταλείψει τα σκυλιά στην τύχη τους. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ακόμη. Η ιστορία της Αλεξίας δεν τελειώνει για μένα εδώ. Θα συνεχίσω να παρακολουθώ, να στηρίζω, να διδάσκομαι.