ΚΛΑΨΟΔΕΝΔΡΑ

Η φωτογραφία αποτελεί μια διαρκή αφορμή να μαθαίνω καλύτερα τον τόπο μου και να ανακαλύπτω πράγματα γύρω από αυτόν. Τα δένδρα που προηγήθηκαν και που θα ακολουθήσουν στην προβολή αυτής της εκδήλωσης για την ξενιτιά δεν είναι τυχαία. Όταν εργάστηκα ως γυμναστής στο Διαπολιτισμικό Λύκειο του Πενταλόφου άκουσα κάποιους γέροντες να αναφέρονται στα "κλαψόδενδρα". Μου τράβηξαν το ενδιαφέρον και έμαθα την ιστορία τους. Είναι τρία δένδρα σε μια πλαγιά λίγο έξω από το χωριό. Εκεί με πήγε μια γιαγιά που μου εξήγησε ότι αυτό ήταν το σημείο που ξεπροβοδούσαν τους μαστοράδες οι οικογένειές τους όταν έφευγαν στα ξένα για δουλειά. Εκεί αγκαλιαζόντουσαν, εκεί φιλιόντουσαν και αποχαιρετιόντουσαν. Οι γυναίκες με τα γκιούμια έριχναν νερό στη στράτα τους ελπίζοντας για καλή τύχη και σταύρωναν την εικόνα τους, που χανόταν πίσω από τον ορίζοντα. Στη συνέχεια έμαθα ότι τέτοια δένδρα αποχαιρετισμού υπήρχαν και σε διπλανά χωριά. Έψαξα ρωτώντας, τα εντόπισα και τα φωτογράφισα. Από τότε εδώ και δέκα χρόνια στις περιπλανήσεις μου στο Βόιο κάθε φορά που βλέπω στις άκρες των χωριών κάποιο ιδιαίτερο δένδρο το φωτογραφίζω με την ελπίδα ότι ίσως να ήταν και αυτό ένας μάρτυρας αποχωρισμού, ένα κλαψόδενδρο.
Αυτό είναι μια φωτογραφική μου εργασία που γίνεται σποραδικά εδώ και δέκα χρόνια και που ακόμη είναι σε εξέλιξη. Την φέρνω στην επιφάνεια για τις ανάγκες της εκδήλωσης του Ωδείου Κοζάνης με θέμα την "ΞΕΝΙΤΙΑ". Σε κάποιες φωτογραφίες μου πρόσθεσα με την τεχνική του μοντάζ κομμάτια παλαιών φωτογραφιών με Έλληνες μετανάστες.

WEEPING TREES

Photography is a constant reason to learn more about my place and to discover things around it. The trees that preceded and will follow in the projection of this strangeness event are not accidental. When I worked as a gymnast at the Intercultural High School of Pentalofos I heard some elders refer to the "weeping trees". They caught my interest and I learned their story. There are three trees on a slope just outside the village. I was taken there by a grandmother who explained to me that this was the place where the craftsmen were picked up by their families when they went abroad for work. There they hugged, there they kissed and said goodbye. The women in gyumia poured water on their strata hoping for good luck and crossed their image, which disappeared behind the horizon. Later I learned that such farewell trees also existed in neighboring villages. I searched by asking, located them and photographed them. Since then, for ten years in my wanderings in Voio, every time I see a special tree at the edges of the villages, I photograph it in the hope that it might also be a witness of separation, a weeping tree. This is a photographic work of mine that has been done sporadically for ten years and is still ongoing. I am bringing it to the surface for the needs of the event of the Kozani Conservatory on the theme of "VISITATION". In some of my photos I added pieces of old photos with Greek immigrants using the montage technique.